Stagedingen

Akelig, soms, hoe snel je went aan sommige dingen.
Medicina II, de afdeling waar wij stage lopen, staat bekend als een afdeling waar families hun opa’s en oma’s naar toe brengen wanneer zij de zorg zelf niet meer aankunnen. Wanneer ze worden opgenomen hebben de patiënten vaak al over hun hele lichaam doorligplekken en zijn verwaarloosd. Eigenlijk komen zij op de afdeling om te sterven. Er overlijden dus ook vrij veel mensen, ongeveer drie à vier per week. In al mijn stages voorafgaand aan deze, heb ik misschien in totaal vier patiënten zien overlijden, dat wil zeggen: patiënten die overleden tijdens mijn dienst. In de afgelopen drie weken hebben we nu al vijf mensen zien overlijden. Omdat alles wat er met de overledene gebeurt zo anders is dan wat ik tot nu toe in Nederland had gezien, maakt dat best veel indruk. Ook de gedachte dat je die ochtend de persoon nog gewassen hebt of een keer door z’n haar hebt gestreken en dat die persoon nu dood is, is heel vreemd. Toch wen ik er langzaam aan, al vind ik dat zelf moeilijk om te accepteren. Voor mijn gevoel hoor ik niet te accepteren dat het gewoon is dat mensen dood gaan en ik heb daarom vaak best moeite met de, soms grove, grappen van collega’s, al weet ik dat ze die grappen alleen maar maken om er zelf mee om te kunnen gaan. Toch voelen ze vaak ongepast, die opmerkingen.
Aan de andere kant sta ik zelf vaak bij het bed van een terminale patiënt en hoop ik dat de man of vrouw snel mag overlijden, omdat het leven dat ze op deze manier leiden ook niets is: in een ziekenhuisbed, bijna in coma, met overal wonden en zonder familie: volkomen alleen. De dood is zo dubbel. Soms is het beter dan het leven, maar het blijft moeilijk te aanvaarden.

Om alles wat we in werktijd zien, buiten werktijd te vergeten, zorgen we voor voldoende gezelligheid bijvoorbeeld samen met onze (voornamelijk Spaanse) huisgenoten. Met z´n allen zitten we dan op een kamer of in de keuken met de nodige drank, en praten en gekken dan tot een uur of twee ’s nachts. Ik ben ontzettend blij dat we in het huis van Dona Rosa wonen, waar voldoende mensen zijn die je gedachten afleiden.
Afgelopen vrijdag (22 oktober) hadden we een uitje van de afdeling. Eerst zijn we wat gaan eten en daarna zijn we naar een leuke bar gegaan. Voor mijn doen heb ik echt veel gedronken. Ik was niet dronken (zoals ze meeste anderen), maar ik voelde wel dat ik het één en ander op had. Het was echt heel erg gezellig, al vond ik het om drie uur wel mooi geweest. Very is nog meegegaan naar de disco en die was pas om 7 uur thuis en lag volgens mij pas om 9 uur in bed. Het zal nog lang gezellig gebleven zijn, denk ik.


Abraço,
Ilona

Rua do Cabido,5
3000-087
Coimbra
00351-965623686
ilona_douwes@yahoo.com