Wat een ervaring!

Zoals jullie allemaal wel weten, heb ik al enkele keren eerder een kortere of langere periode in het buitenland doorgebracht, maar nog niet eerder heb ik in het buitenland zoveel over mezelf geleerd. Ik heb echt het gevoel dat ik deze ervaring nog even mee moest maken om een paar persoonlijke ontdekkingen te doen.

Nu ik voor het eerst echt op mezelf ben aangewezen, is het toch heel anders dan de keren dat ik een maatje bij me had waarmee ik alles kon bespreken. Alles heeft zijn voor- en nadelen, maar nu moet ik voor het eerst echt mezelf oppeppen wanneer het een keer niet meezit, zelf zorgen dat ik op een beetje normale tijd opsta en naar bed ga (sommige studenten zijn echt nachtdieren geworden, dus om hier een normaal ritme te houden is al een hele prestatie), zelf alles regelen en regelmatig dingen doen die ik, wanneer ik zou kunnen kiezen, liever niet zou doen.
Het heeft me altijd best veel moeite gekost om zomaar op mensen af te stappen en dingen van anderen te vragen, maar nu ik hier alleen zit heb ik geen keuze en moet ik wel. Daardoor heb ik nu geleerd dat veruit de meeste mensen eigenlijk heel vriendelijk en behulpzaam zijn en dat wanneer je mensen groet op straat er een wereld voor je open gaat. Als je op mensen afstapt met de instelling ‘ach, we zien wel waar het schip strandt’ en je je gewoon open, eerlijk en misschien een beetje kwetsbaar opstelt, je uiterst aangenaam verrast kunt worden door de vriendelijkheid van die ander.

Hmm, OK, na dit filosofische stukje nog even wat lichter materiaal.

Inmiddels is mijn onderzoek officieel begonnen. Op dit moment doen 6 ziekenhuizen mee met 17 mammacareverpleegkundigen. Hopelijk worden het er nog meer, maar de afdelingen van het ziekenhuizen die toestemming moet geven voor het uitvoeren van het onderzoek, werken niet echt mee. Vorige week woensdag heb ik een tijd op de universiteit rondgehangen om alle papieren te printen. Het was een gaaf gezicht om iets wat ik op mijn kamertje met mijn laptopje heb zitten maken, op universiteitspapier afgedrukt te zien worden. Iedere mammacareverpleegkundige krijgt een envelop met daarin zo'n 50 velletjes papier (informatie, de enquetes en formulieren waarop de mammacareverpleegkundigen en patienten een handtekening moeten zetten als ze beslissen om mee te doen met het onderzoek). Toen ik de pakketten had samengesteld, had ik nog niet echt een idee hoe het aan zou gaan bieden. Het moet er wel een beetje aantrekkelijk en professioneel uitzien. In het winketje van één van de studentenverenigingen vond ik roze kartonnen mapjes met het universiteitslogo erop. Daar past alles mooi in en het ziet er goed uit, al zeg ik het zelf.

Afgelopen maandag (1 mei) zijn we met een groep van Wellington Church een eind gaan fietsen. Een takkeneind, zeg maar: ruim 50 mijl = 75km. De vrijdag ervoor werd op de universiteit toevallig een sessie gehouden over veilig fietsen in Schotland, waarvoor ik me maar heb aangemeld. Nu weet ik tenminste hoe ik op een fiets een rotonde met meerdere rijstroken met oversteken (volgens de instructeur: afstappen en lopen, haha).
Op zondag had ik alleen nog geen fiets. In de kerk hebben we met wat mensen gesproken en één man, Donald, had nog wel een fiets voor me en hij had er dan ook nog één voor zichzelf. Hij was op ‘mijn’ fiets naar de kerk gekomen, dus als ik wilde, mocht ik de fiets vast meenemen, dan zou hij wel naar huis lopen. Dat was natuurlijk superaardig. In de tuin van de kerk heb ik de fiets even gepast, maar het zadel was te hoog (volgens de Schot, volgens mij niet, maar goed) en er zaten wielrentrappers op. Donald bood aan om de fiets mee naar huis te nemen en er andere trappers op te zetten, het zadel wat lager te zetten en dan de fiets naar mij te brengen. Dat was natuurlijk echt perfect.
De volgende dag was het vroeg opstaan. Om tien voor acht werd ik door Jo (waarmee ik de Erskine Bridge 8 keer ben overgestoken) met de fiets opgehaald. Om kwart over acht werden we op een ander verzamelpunt verwacht, waarna we naar het echte vertrekpunt zijn gefietst. Over een fietspad langs de rivier de Clyde zijn we in hoog tempo in drie uur richting Gourock gefietst (onderweg met de fiets nog even de Erskine Bridge overgestoken). In Gourock ontmoetten we andere mensen van de kerk, waaronder de dominee, die met de auto naar Gourock waren gereden, om vervolgens met de fiets op de ferry te stappen en met ons van Dunoon naar Innellen te fietsen. In Innellen wachtte ons een heerlijke lunch, bereid door familie van één van de kergangers. Vanuit Innellen zijn we nog naar ruines van een kasteel gefietst en daarna van Innellen naar de ferry in Dunoon. In Gourock hebben we de trein richting Glasgow genomen, want we waren echt te moe om het hele eind nog terug te fietsen. Ik had echt last van alle gewrichten in mijn armen, omdat ik niet gewend ben om op een moutainbike te fietsen waar de helft van je lichaamsgewicht zo ongeveer op je armen rust. Al met al was het heerlijk om weer eens te fietsen. Ik heb genoten van de zon, de wind, de ruimte om me heen, de rondspollende lammetjes in de wei en de mensen om me heen. Heerlijk.

Gisteren ben ik dan eindelijk min of meer naar mijn nieuwe onderkomen verhuisd. Ik heb de eerste keer wel een kwartier staan friemelen met de sleutels. Bij het ene slot moet ik de sleutel namelijk tegen de klok in draaien om te openen en bij de ander met de klok mee. Het duurde een tijd voordat ik dat had uitgevogeld, maar het is gelukt. Het is nog even wennen in mijn nieuwe omgeving en ik heb nog lang niet alle spullen verhuisd, maar ik kan er slapen en douchen enzo, dus dat is allang goed. Al mis ik aan mijn bed wel 20cm voeteneinde en een instopstrook aan mijn dekbedovertrek, al lijken dat erg Nederlandse dingen te zijn. Mijn oude kamer gebruik ik nu als kantoor, wat eigenlijk wel goed lijkt te werken. Het is fijn om ’s avonds gewoon weg te kunnen van al het werk (en de buren, haha).

De maand juni zal in het teken staan van bezoek. Eerst komen Janine, Maikel met hun dochter Anouk (=mijn nichtje!!) en later mijn ouders. Ik kijk er naar uit. Wie weet komen er ook nog vriendinnen. Karlijn komt sowieso om met mij ruim 140km te wandelen door de Engelse heuvels (ja, toch, Klijn?). Kortom, ik heb nog een leuke tijd voor de boeg!

Liefs,
Ilona

PS Familie Dijk: Ontzettend bedankt voor de kaart. Ik heb ervan genoten. De volgende keer probeer ik er bij te zijn.

PPS Gezin Douwes, Karlijn, en Cees en Truus: Bedankt voor de kaartjes op het nieuwe adres. Een leuke binnenkomer!


1/1 23 Overnewton Square
Glasgow
G3 8PE
UK