Even wennen...

Ik vind het heel moeilijk om te wennen aan het werken in het ziekenhuis. We lopen stage op de afdeling Medicina II, een afdeling interne geneeskunde. We zijn nog even in onderhandeling over de periode die we daar zullen blijven. Het plan van de school was om ons acht weken op deze afdeling te laten blijven en daarna zes weken op chirurgie, maar wij spelen liever op safe omdat dit onze laatste stage is en wij er zo zeker mogelijk van willen zijn dat we de stage kunnen halen. Bovendien is het maken van ‚‚n stagewerkplan in het Portugees al moeilijk genoeg, dus we hopen dat we nu dertien weken hier kunnen blijven en dan nog ‚‚n week meelopen op de chirurgische afdeling.

De kritische houding die we in Nederland op school krijgen aangeleerd, laat ik hier op de werkvloer steeds meer een beetje varen. Natuurlijk denk ik nog wel na over de dingen die ik doe en de manier waarop ik ze doe, maar wanneer er weer eens een verschil tussen de Portugese manier van doen en de Nederlandse de kop op steekt, hou ik steeds vaker toch maar mijn mond. Ik kijk er naar, vraag naar het hoe en waarom achter de manier van handelen, vertel wat ik gewend ben of geleerd heb en pas me vervolgens maar aan. Ik hoop dat het niet omslaat in een soort apathie, al hoef ik daar toch niet direct bang voor te zijn, want wanneer ik met Very de dag doorspreek en we elkaar vertellen wat we gezien en gedaan hebben, blijkt dat de kritische houding nog weldegelijk aanwezig is. Heftige gesprekken komen dan los, waarin we dan veel in elkaars gevoelens herkennen. We hebben vaak het gevoel dat we hier alles verkeerd doen en niets weten, maar wanneer we met elkaar praten, blijkt dat we toch best heel veel weten en vaak de juiste gedachtegangen hebben. We houden elkaar buiten de stage kritisch. We weten van elkaar en van onszelf dat we in Nederland anders zouden handelen en voor ons gevoel correcter, maar hier is het roeien met de riemen die we hebben en meewerken op de manier die hier gangbaar is. Wij zijn naar Coimbra gekomen om de dingen van hier te leren, dus wij zullen ook voor deze andere inzichten open moeten staan, al valt dat soms niet mee.
Enfermeiro Nuno is onze begeleider hier, voornamelijk omdat hij vrij goed Engels spreekt. Doordat hij goed Engels spreekt, werkt hij vrijwel altijd met Very en ik loop dan met een andere verpleegkundige mee, omdat ik het grootste deel van wat er in het Portugees gezegd wordt, versta. Aan de ene kant vind ik dat niet erg, maar het gevolg is wel dat niemand echt weet wat ik kan en weet en ik eerlijk gezegd ook geen idee heb hoe Nuno mij gaat beoordelen als dit de rest van de stage zo doorgaat. Iedere dag moet ik weer het vertrouwen van mijn collega winnen en me bewijzen en daarom heb ik het gevoel dat ik nu niet echt verder kom. Ik moet elke dag weer opnieuw beginnen. Volgende week zal ik dit wel eens met Nuno bespreken, want zoals het nu gaat, schiet het niet echt op. Misschien is er een verpleegkundige die voor de andere helft mijn begeleider wil worden. Het zal ook wel schelen wanneer mijn stagewerkplan af is, zodat ik wat gerichter aan een dienst kan beginnen. Ik ben blij wanneer we een week of twee verder zijn.

We zijn dus weer terug in het vertrouwde huis van Dona Rosa. Voor onze innerlijke rust scheelt het veel dat we nu weer ‘thuis’ zijn. Het voelt goed om na een dag hard werken in een vertrouwde omgeving te zijn, waar de mensen vragen hoe je dag was geweest en proberen je op te beuren wanneer het een keer tegen zit. Het is een goed besluiten dat we hebben genomen.

Afgelopen dinsdag hebben we de terugreis naar Nederland geboekt. We zijn van plan om na de stage eerst naar de Algarve te reizen, om daar Cees en Truus, mijn oom en tante die daar dan op vakantie zijn, even te bezoeken. Zo kunnen we zelf ook nog even vakantie vieren en bijkleuren voordat we naar het koude Nederland terugkeren op 25 januari.

Abra‡o,
Ilona



Rua do Cabido,5
S‚ Velha
3000-087
Coimbra
00351-965623686
ilona_douwes@yahoo.com