Een spannende week

De afgelopen week is één van de meest stressvolle geweest die ik tot nu toe heb gehad.
Maandag moest ik met mijn supervisor naar de de statisticus om mijn onderzoeksvoorstel te bespreken. Ik heb sowieso erg veel bewondering voor mensen die met cijfertjes overweg kunnen, maar deze man was echt geweldig. Waarschijnlijk heeft hij gewoon erg veel ervaring, maar op basis van mijn onderzoeksvragen en de vragenlijst die ik had samengesteld, wist hij precies welke vragen van de vragenlijst af konden en welke er wellicht aan toegevoegd moesten worden.

Dinsdag heb ik voor het eerst van mijn leven tegen iemand gezegd dat ik hem voorlopig niet meer wilde zien, omdat deze Enge Vent (hij is 35, maar gedraagt zich niet zo) zich te ver in mijn leven wilde inmengen en mij erg onzeker maakte. Dit verhaal is hier nog niet afgelopen, er komt nog meer. Hij heeft in ieder geval veel voor mij verpest in de afgelopen twee weken.

Op woensdag had ik weer een lesdag en moest ik mijn formatieve (=proef) onderzoeksvoorstel inleveren. 's Avonds moest ik naar het Breast Care Nurses Forum om mezelf voor te stellen, mijn onderzoek te introduceren en om medewerking te vragen. Mijn supervisor Margaret was 's morgens naar de les gekomen om te vragen of het verstandig was om samen eerst nog iets te drinken en een tactiek af te spreken. Dat leek mij inderdaad wel slim, dus om half 6 heeft ze mij opgepikt van school. Samen zijn we naar een restaurant gereden en ik dacht nog steeds dat we alleen maar wat gingen drinken. Toen we aan ons tafeltje zaten kregen we de menukaarten aangereikt en ik wilde de mijne eigenlijk meteen teruggeven, maar Margaret zei dat ik moest nemen wat ik wilde. Van de zenuwen had ik totaal geen honger, maar ik vond wel dat ik iets moest eten, maar wat dan? Ik heb een beetje naar de menukaart zitten staren en toen ik Margaret haar leesbrilletje af zag zetten, vroeg ik wat zij had gekozen en daar heb ik mijn keuze toen maar op afgestemd. Ik wist echt niet wat ik met de situatie aan moest. Het liefst had ik niets gegeten, maar dat is niet echt beleefd en om dan maar meteen het duurste te kiezen, is ook niet echt netjes. Dus het is bij een soepje en een beetje zalmfilet gebleven.
Margaret is echt een lieve vrouw, maar we hebben elkaar (nog) niet echt veel te vertellen, dus na wat stiltes en wat standaard vragen om elkaar beter te leren kennen, was ik erg blij dat het tijd was om te gaan. Samen zijn we naar de privékliniek gereden waar de vergadering werd gehouden. Ik heb er een hoop handige tips gekregen en heb nu wel in de gaten dat ik waarschijnlijk één van mijn onderzoeksvragen moet laten vallen, omdat het anders voor de verpleegkundigen teveel tijd kost om de vragenlijst in te vullen en als het teveel tijd kost, vult niemand de lijst in, dus dan heb ik er helemaal niets aan.

Op donderdag zou ik naar Edinburgh gaan om daar een aantal dansen te leren voor het bal van zaterdag, maar omdat die Enge Vent Nelleke (een Nederlandse rechtenstudent) en mij daar naar toe zou brengen, hebben Nelleke en ik afgezegd. En dat was maar goed ook, want om vier uur ging de voordeurbel in de flat. Het was een bezorger met een bos bloemen en een doosje bonbons. Ik wist meteen dat het van die Enge Vent was, dus toen ik de deur dicht had gedaan, heb ik huilend een sms naar Nelleke gestuurd of we ergens warme chocomelk konden gaan drinken. Dat hebben we gedaan en we hebben besproken wat ik het beste met die Enge Vent kon doen. De boodschap om afstand te houden was blijkbaar niet aangekomen, dus heb ik besloten om de bloemen, de chocolaatjes (die waren het moeilijkst) en het boekje over vriendschap (dat hij dinsdagmorgen aan mij had gegeven) aan hem terug te geven om een statement te maken.

Dus vrijdagavond, voor de laatste demonstratiedansoefening, heb ik een tas met de bloemen, de chocola en het boekje aan hem teruggegeven. Dat was echt niets voor mij, maar ik moest het gewoon doen om mezelf te beschermen en eigenlijk voelde het wel goed om de controle over de situatie op te eisen.

Zaterdag was de dag van het eerste bal van mijn leven. Met een bus zijn we eerst naar Edinburgh gereden om de dansgroep van die universiteit op te halen. Daarna zijn we doorgereden naar St Andrews waar het SUSCDF (Scottish Universities Scottish Country Dance Festival) werd gehouden. Het is een bal waar 4 Schotse universiteiten aan deelnemen en waar Schotse volksdansen worden gedanst. Daarnaast danst een groep van iedere universiteit een demonstratiedans. Er wordt niet gejureerd, maar toch gaat de strijd om de beste dans altijd tussen Edinburgh en Glasgow en volgens DE kenner van Schotse dans (die altijd voor Edinburgh is en zelf uit Edinburgh komt), was Glasgow voor het eerst beter dan Edinburgh. Toch gaaf dat ik in die dans meegedanst heb! De rest van de avond was geweldig. Sommige dansen gingen goed, sommige waren een complete ramp, maar ik heb erg veel plezier had.
Die Enge Vent was er ook, maar ik denk dat de boodschap nu wel is aangekomen, want hij bleef netje op afstand.

Kortom, SUSCDF was een geweldige afsluiting van een spannende week.


Over twee weken ben ik al thuis! Heel veel liefs en veel plezier met Sinterklaasavond voor diegenen die er aan doen,

Ilona



P.S. Er was iets raars met de lens mijn fototoestel aan de hand, dus er zitten overal vlekjes op de foto's (op één of andere manier alleen op de foto's van het bal en niet op andere foto's), maar goed, het gaat om een idee. De dvd is in de maak.