Voor wie nog wat wil lezen over bergbeklimmen

Gisteren ben ik met een Zwitserse jongen (die ik hier heb ontmoet in het Taizégroepje), twee Engelse jongens en nog een Nederlands meisje per trein naar Crianlarich gereisd om een berg daar in de buurt te beklimmen. Die Zwitserse jongen, Philipp, doet dit ieder weekend en alle kaarten, kompassen en GPS-apparaatjes waren aanwezig. In verband met de weersverwachting (sneeuwstormen enzo) had ik Philipp gevraagd of hij ook echt van plan was om te gaan. Hij zei dat we ter plaaste moesten bekijken of het weer het toeliet om te klimmen, dus dat hebben we gedaan.
Eenmaal aangekomen in Crianlarich hebben we besloten om Ben More te beklimmen, een 'munro' van 1171 meter ('ben' is het Schotse woord voor berg, 'munro' is het Schotse woord voor een berg die hoger is dan 3000 voet/914 meter). We begonnen op ongeveer 200 meter, dus nog een kleine 1000 meter te gaan in een afstand van 4km, dus dat is een gemiddelde stijging van 25% ofzo. De hike begon met een fatsoenlijk pad dat op een gegeven moment ophield. Waar het ophield, moesten we over een hek klimmen en vervolgens zelf maar kijken hoe we de top wilden bereiken. Het begin was erg drassig en vervelend om te lopen, langzaam kwamen er steeds meer plekken met 'zachte' sneeuw, waardoor we nog minder grip hadden. Hoger op de berg werd de sneeuw harder en hadden we meer grip, dus dat zigzagde een stuk gemakkelijker. Langzaam werd het steeds kouder, werd de wind steeds harder en voelde ik mijn vingertopjes niet meer (dat is trouwens best akelig), maar één van de jongens had nog een extra paar handschoenen en die heb ik over de mijne aangedaan. Het laatste stuk naar de top was echt eng. Het was zo steil, zo koud, zo winderig. Omdat we in de wolken waren (letterlijk, figuurlijk zeker niet) moesten we dicht bij elkaar blijven. Op handen en voeten moesten we het laatse stuk klimmen. Alles was bedolven onder een dikke laag sneeuw en ijs, stenen waren spekglad en we hebben ons ernstig afgevraagd of dit eigenlijk wel veilig was, maar onze Zwitserse berggeit spoorde ons aan om door te gaan. Uiteindelijk hebben we de top bereikt en dat was op zich best heel cool (in alle betekenissen van het woord). Ik denk dat we er twee minuten zijn gebleven en daarna zijn we aan de afdaling begonnen. Dat vond ik een stuk aangenamer, al ben ik toen veel vaker gevallen dan op de weg naar boven (logisch). Eigenlijk moest je gewoon naar beneden rennen, zolang er voldoende sneeuw lag, wat er dicht bij de top zeker lag. Soms stond je ineens tot halverwege je bovenbenen in de sneeuw. Een bepaald stuk was zo steil dat we naar beneden gesleed zijn op onze billen en ik denk dat we toen toch wel ineens 100 meter hebben afgelegd. Toen waren we uit de wolken en was het tijd voor een korte pauze. Daarna werd het alleen maar lastiger om te lopen door de zachte sneeuw en de drassige ondergrond. Net voor de schemering, tegen vier uur (ja, dan begint het hier te schemeren, echt echterlijk vroeg) hadden we een goed begaanbaar pad bereikt dat ons terugleidde naar Crianlarich. Tussen Ben More en Crianlarich stond een bord langs de weg: Severe weather forecast, drive with care. Toen realiseerden we ons dat we toch best iets gevaarlijks hadden gedaan.
Om half zes waren we in een pub waar we nog twee uur hebben zitten wachten, opdrogen en opwarmen voordat de trein kwam. In de pub was ik alles vergeten waar ik aan dacht toen ik naar boven liep: Ik wilde al stoppen toen we pas 200 meter geklommen hadden, maar Philipp stond dat niet toe, want dan moesten we allemaal terug (de wet van de bergen). Halverwege de berg wilde ik echt terug, maar toen kon het eigenlijk gewoonweg niet meer. Op drie kwart had ik het gewoon gehad. Ik had geen energie meer en door de wind in mijn ogen en de tranen die daardoor ontstonden, zag ik niet scherp waardoor ik bleef vallen. We zijn toen even gestopt om wat te eten en te drinken. Toen heb ik de snelle werking van suiker ontdekt. Dat spul werkt goed als je het nodig hebt!
Ik ben blij dat de jongens me hebben meegesleept naar de top. Philipp zei later in de pub dat dit ook één van de zwaarste 'munro's' was geweest die hij tot nu toe beklommen heeft en mensen van de pub, die ons 's morgens hadden zien vertrekken, hadden niet verwacht dat we het zouden halen, omdat Ben More één van de moeilijkste bergen is. Dat hebben we dan toch maar weer mooi gedaan.

Veel succes met de sneeuw in Nederland voor diegenen die er niet van houden (=Truus) en veel plezier met de sneeuw voor de rest.

Heel veel liefs,
Ilona