En weer terug in Glasgow

Lieve mensen,

Na vier weken zal ik weer eens een stukje op mijn website zetten.

Ik ben sinds gisteravond weer terug in Glasgow en het wennen viel deze keer gelukkig mee. Ruim drie weken geleden ben ik met mijn bagage en twee essays naar de universiteit gelopen om de essays in te leveren. Vervolgens ben in naar het metrostation gelopen om de metro naar het busstation te pakken. Tegen 11 uur zat ik in de bus met nog 20 uur te gaan. Halverwege, in Londen, ben ik overgestapt op een andere bus. Terwijl ik bij de gate (ja, zo hebben ze de bushalte in Victoria Station ook genoemd) stond te wachten rook ik een sterke alcoholgeur. Ik kon de bron zo gauw niet vinden, maar op een meter of 5 van mij vandaan kwam er een man aangewaggeld. Hij was te dronken om op zijn benen te blijven staan. Bij het instappen had ik nog een leeg bankje gevonden en hoopte eigenlijk dat ik de twee stoelen vor mezelf kon hebben. Plots zag ik de dronken man instappen en ik dacht: dit laat ik niet gebeuren. Dus ik heb snel mijn tas op de andere stoel gezet en ben iets gaan zoeken, geen idee wat, gewoon rommelen in die tas. De man ging gelukkig niet naast me zitten, helaas wel achter me. Maar goed, hij was in no-time knock-out, dus behalve de stank heb ik geen last van hem gehad. Bij het welkomstpraatje van de buschauffeurs werd heel duidelijk gemaakt dat het drinken van alcoholische dranken aan boord niet toegestaan was, maar zat aan boord gaan mag blijkbaar wel. De man die naast mij was komen zitten meende dat twee halve literblikjes Grolsch geen punt waren omdat de bestuurders vast niet wisten dat Grolsch bier was.
Voor mij zat ook een lekker stel. De vrouw van het duo zat voor mij, haar partner aan de andere kant van het gangpad. Voor die vrouw zat een andere Nederlandse die met de vrouw voor mij aan de praat raakte. Het bleek dat de vrouw en haar partner aan van alles en nog wat verslaafd waren en op dat moment vooral nog aan alcohol en nicotine. Ze vertelde dat ze al een paar flinke borrels op had en tijdens de reis dronk ze ook nog uit één of ander bruin glazen flesje. Wat zou daar toch ingezeten hebben?
Bij de grensovergang van Groot Brittannië naar Frankrijk kwam eerst de Britse douane aan boord. Zij controleerden alle paspoorten, waarna we moesten wachten op de uitslag van de databasecheck. Dit duurde de vrouw van het stel echter te lang (zij had haar dosis nicotine nodig) en dus vroeg ze aan een van de bestuurders waar we op stonden te wachten. De bestuurder legde het keurig uit en de vrouw flipte helemaal. De andere buschauffeur kwam onze kant op gelopen terwijl ik me zo onzichtbaar mogelijk probeerde te maken. De bestuurder zei: "En nu hou je je gedeisd. Dit is mijn maat en als je niet kalmeert, kun je lopen!" Dat maakte gelukkig indruk. De rest van de nacht hebben we geen last meer van ze gehad.

Om zeven uur 's morgens ben ik in Eindhoven aangekomen. Thuis ben ik even naar bed gegaan en daarna op kraamvisite bij mijn nichtje. Wat een schattig meisje! Natuurlijk hoor je dat te zeggen van alle babies en vooral bij familieleden, maar Anouk is echt ongekend schattig.

In de eerste week thuis moest ik ook nog even een Research Proposal schrijven. Nu zou je denken dat iemand die een talentenbeurs krijgt dat soort dingen goed kan organiseren. Dat viel vies tegen. Bij thuiskomst had ik nog vijf dagen. Moet lukken, zou je zeggen. Het weekend was te leuk om iets te doen, dus ik heb niks gedaan. Ik had graag op maandag iets gedaan, maar mijn moeder en mijn tante Truus moesten een nieuwe outfit kopen. Dat is ook erg gezellig, dus van schrijven is weinig terecht gekomen. Dinsdag zou ook een erg mooie dag geweest zijn, maar Sylvie wilde graag koffie gaan drinken bij Anouk en Janine en ja... dat is ook gezellig. Ik weet niet meer wat ik op woensdag heb gedaan. Alles behalve studeren, geloof ik, dus op donderdag moest ik er toch echt aan geloven. Als een bezetene heb ik zitten schrijven. Om half 6 gaat in Nuenen het Postkantoor dicht en om 10 voor half 6 zat ik nog steeds te proberen om mijn documenten geprint te krijgen. Dat ging ik dus niet meer halen. Op vrijag ben ik met de hele zooi naar het Postkantoor gegaan waar de enige optie was om alles per express op te sturen naar Glasgow voor slecht 46 eurootjes. Tja, dat krijg je er van...

De rest van de vakantie was vooral erg gezellig. Ik heb vooral vaak buiten de deur gegeten, heerlijk, en ik heb met Karlijn een beauty-arrangementje overleefd (was afzien, he Klijn, vooral die 300meter naar de bushalte na afloop) en ik heb met Virgie Karlijn het paleisje van Ilse en Ralf bewonderd.

Ik heb genoten van het thuis-zijn en heb nu ook het gevoel dat ik eindelijk de rust aan het vinden ben om gewoon thuis, bij mijn familie en vrienden, een leven op te bouwen. Dit wordt dus waarschijnlijk de laatste expeditie naar het buitenland.

Oh en nog iets, op 1 mei ga ik verhuizen naar een flatje een paar staten verderop. Een meisje had me een kamer in haar flat aangeboden. We zouden daar samen dus wonen, maar zij heeft nu een baan gekregen op Iona, dus ik zit daar dan alleen. Dat is wel jammer, want met z'n teeën is toch gezelliger, maar ik kijk uit naar de rust. Geen burengerucht meer. Heerlijk. De ramen in de huiskamer van de flat bieden uitzicht over een parkje en aan de achterkant van de flat is een gemeenschappelijke tuin. Ik ben benieuwd en kijk er naar uit.

Kortom, ik vermaak me wel.
Heel veel liefs,
Ilona