Een 'fairy tale' voor mensen die van lezen houden

De Isle of Skye-trip was eigenlijk onbeschrijflijk, maar ik zal toch een poging wagen.
Vrijdag zijn we om een uur of half vijf met 130 man, drie bussen en drie gidsen naar The Isle of Skye vertrokken. Tegen de tijd dat we Glasgow uit waren, was het zo goed als donker. Onze gids, Fergus, was in één woord geweldig. Hij was een jaar of 28, had zijn kilt aan en had allerlei attributen meegenomen om complete veldslagen van beeldmateriaal te kunnen voorzien. We hadden wat inbeeldingsvermogen nodig om de Lochs en Bens (meren en bergen) te kunnen zien in het donker, maar Fergus deed erg zijn best om ons uit te leggen hoe het landschap er uit zag. Tegen een uur of zes waren we in Glencoe, een groot dal tussen hoge bergen. Het was alleen hardstikke donker, dus met moeite konden we alleen de contouren van de bergen zien. De gidsen wilden proberen om 130 man tegelijk een foto te laten maken, zodat de 130 flitsen misschien genoeg waren om de bergen te verlichten, maar dat was toch niet zo. Na Glencoe zijn we doorgereden naar Fort William, om de lokale McDonalds te bezetten. Tegen tien uur waren we in Kyleakin (Coal Acain op z'n Engels), in The Isle of Skye, waar we door een chagrijnige Youth Hostel-eigenaar een kamer kregen toegewezen. Het was een aftandse jeugdherberg, waar de douches vrijwel koud waren en de WC-deuren niet op slot konden omdat de sloten kapot waren. Toen we onze bedden hadden opgemaakt, zijn we naar de naastgelegen pub, Saucy Mary’s, gegaan. Er was echt bijna niemand toen wij naar binnen gingen en ineens wat het stampvol. Ik heb met wat mensen gekletst, wat gedronken en tegen één uur ben ik naar bed gegaan.

Zaterdag ging de wekker om half acht, om acht uur was er ontbijt en om half negen werden we in de bus verwacht, wat natuulijk negen uur werd, want de Schotten en verschillende internationale studenten zijn niet zo stipt.
Dit was onze dag op The Isle of Skye. Iedere bus reed een andere route, zodat we niet steeds met 130 man op dezelfde plek zouden staan, wat een goed idee was. Fergus nam ons mee naar een brug over een rivier in een schitterend landschap en stromende regen. Ooit was een beeldschoon meisje van een bepaalde clan daar de rivier overgestoken om te trouwen met de leider van een andere clan, om zo de vrede te bewaren. Haar paard stijgerde toen ze de rivier over wilde steken en ze butste met haar hoofd tegen de wand van de brug en verloor één oog. Ze is toch doorgereden naar de andere clan, waar de man met wie ze zou trouwen ontzettend kwaad werd op de andere clan omdat ze zo’n lelijk mens hadden gestuurd. Hij stak één oog uit van van het paard, één van de knecht en één van de hond en stuurde het meisje terug. Weer terug bij de rivier zagen de fairies (elfjes) het meisje huilen en vroegen wat er was. Ze vertelde het verhaal en de fairies besloten haar te helpen. Ze strooiden toverzand in de rivier en vertelden het meisje dat ze haar gezicht gedurende vijf seconden in het ijskoude water moest houden. Haar oog groeide weer terug en de zou haar schoonheid behouden tot in eeuwigheid. Ook het paard, de knecht en de hond moesten hun hoofd in het water houden en ook zij kregen hun oog en schoonheid terug. Fergus liet ons even zien hoe dat er uitgezien moet hebben: dus hij ging in stromende regen naar de rivier en hield zijn hoofd vijf seconden in het koude water. Wij luid applaudiseren natuurlijk, totdat we ons realiseerden dat ook wij ons hoofd in het water moesten houden voordat we terug in de bus mochten. Opeens begrepen we wat Fergus eerder bedoelde met zijn uitspraak dat onze eerste stop zo indrukwekkend zou zijn, dat je meteen van je kater en vermoeidheid af zou zijn. Het viel mee en eigenlijk was het inderdaad wel verkwikkend.
De volgende stop was in Port Righ (of Portree op z’n Engels), de hoofdstad van het eiland. De weg er naar toe was werkelijk schitterend. Fergus vertelde over de woonplaats van de fairies in The Fairy Glen, de vallei van de elfen, waar we doorheen reden. In die vallei zie je overal kleine heuveltjes en de inwoners van Skye geloven dat de fairies in die heuveltjes wonen. Port Righ zelf is niet zo bijzonder, nogal klein, maar de mensen waren er supervriendelijk. We moesten in Port Righ onze lunch eten of kopen en een mevrouw aan wie we de weg vroegen, bood aan om ons met haar auto naar een grotere supermarkt net buiten Port Righ te brengen; een aanbod dat we vriendelijk hebben afgewezen.

Toen door naar Duntulm Castle, een ruine op één van de puntjes van het eiland waar drie geesten rond schijnen te dwalen. Het verhaal gaat dat de man die in het kasteel woonde zeven dochters had en hoopte op een zoon toen zijn vrouw weer in verwachting was. Die man moest voor een overleg naar een eiland op een kilometer varen van zijn kasteel. Hij vroeg het kindermeisje om een groot vuur of iets dergelijks te maken om zijn aandacht te trekken wanneer zijn vrouw zou gaan bevallen, zodat hij bij de bevalling kon zijn. Toen het zover was, maakte het kindermeisje een groot vuur en de heer des huizes kwam teruggevaren, maar was net te laat voor de bevalling: het kind was al geboren en het was een zoon. Het kindermeisje zag de heer des huizes richting het kasteel roeien, pakte het kind vast, hield het bij het raam en riep: “Het is een zoon!” en liet vervolgens per ongeluk het zoontje uit het raam vallen. De eerste geest is die van de zoon, de tweede is de geest van het kindermeisje dat op een verschrikkelijke manier gedood werd door de heer des huizes: hij bond haar haar aan een boot vast, maakt een aantal gaten in de bodem van de boot en duwde de boot de zee op. De derde geest is die van een een broer van de heer des huizes, die steeds probeerde om het kasteel te veroveren en daarom in een kerker werd opgesloten en alleen zeewater te drinken kreeg.
Na Duntulm Castle zijn we doorgereden naar de Kilt Rocks, een rotspartij die de vorm heeft van de plooien in de achterkant van de kilt. Behalve de mooie rotsen en de waterval is er bij de Kilt Rocks nog iets indrukwekkends. Met zegt dat je er de fairies op hun muziekinstrumentjes kunt horen spelen. Als je daar staat, hoor je inderdaad een soort orgel of fluitachtig geluid het klinkt prachtig. Waarschijnlijk is het gewoon de wind langs de rotsen, maar als je op zo’n mystiek eiland rondrijdt, wil je best geloven dat het fairies zijn. Het klonk in ieder geval erg indrukwekkend.
Daarna door naar The Old Man of Storr, een imposante rots in het landschap. The Old Man of Storr was ooit getrouwd met The Old Lady of Storr, die rots is alleen ooit naar beneden gevallen. Meneer en Mevrouw Storr liepen iedere dag naar het plateau toe en zaten daar geruime tijd om te genieten van het uizicht. Mevrouw Storr vertelde dan verhalen waar Meneer Storr niet echt in geïnteresseerd was, maar de fairies luisterden graag. Toen Meneer en Mevrouw Storr te oud waren geworden voor hun dagelijkse wandeling, vertelden ze de fairies dat ze niet meer konden komen. De fairies vonden dit verschrikkelijk en vroegen Meneer en Mevrouw Storr te blijven komen. Ze bleven aandringen, maar het echtpaar bleef bij hun beslissing, totdat de fairies aanboden dat ze er voor konden zorgen dat het echtpaar voor altijd op de berg konden blijven om van het uitzicht te genieten. Meneer en Mevrouw Storr besloten dat aanbod te accepteren en werden in de rosten veranderd. Een aantal jaren geleden is de steen van Mevrouw Storr naar beneden gevallen. Dit schijnt Meneer Storr zoveel verdriet te hebben gedaan, dat zijn tranen een nieuw loch hebben gevormd aan de voet van de berg.
Van The Old Man of Storr zijn we naar de Fairy Waterfalls gereden. Daar konden we een wens doen. Om de wens uit te laten komen, moest je een slok water drinken van de waterval en geloven in de fairies. Ik weet niet hoeveel mensen in het riviertje gevallen zijn of hoeveel er door de sterke wind zijn omgeblazen, maar het merendeel van de mensen in onze bus was vies en nat.
The Fairy Falls was onze laatste attractie van vandaag en de buschauffeur heeft ons teruggebracht naar onze jeugdherberg. Daar heb ik even gedoucht en met een aantal meiden heb ik in de pub gegeten. De rest van de avond heb ik samen met Nelleke (een Nederlands meisje) en Judith (een Zwitsers meisje) wat rondgehangen. We hebben wat door Kyleakin gewandeld, wat gedronken in een pub en in de hal van de jeugdherberg gediscussieerd over euthanasie, het homohuwelijk, abortus enzo. Heerlijk als je uit Nederland komt, dan heb je altijd iets om over te praten. Op zich was het een erg interessante discussie, zeker als je bedenkt dat het een discussie was tussen een rechtenstudent (Nelleke), een theologiestudent (Judith) en een verpleegkundestudent (ikzelf). Blijkbaar was het zo interessant dat het de moeite waard was om er naar te komen luisteren: een Indische jongen kwam er bij zitten met een schrijfblok en maakte allerlei aantekeningen voor zijn opleiding in debatteren, haha.

De tweede nacht heb ik heerlijk geslapen. Ik ben één keer wakker geworden van gesnurk van een kamergenoot, maar het lukte aardig goed om daarna weer in te slapen. Om half acht ging de wekker weer en, nog moe van de vorige dag, hebben we ons aangekleed. Mijn hostelkamergenootje uit Noorwegen zat op haar bed, toen het meisje uit Griekenland tegen haar zei: “Er ligt iemand onder je bed”. Het bleek Baptiste te zijn, een Franse jongen, die zonder dat wij het wisten, de hele nacht onder het bed van het Noorse meisje had geslapen. Ineens begreep ik waar dat gesnurk vandaan was gekomen...

Om half negen vertrokken we en lieten we The Isle of Skye en de fairies achter ons. De eerste stop was bij Eilean Donan Castle, net op het vaste land. Ieder jaar wordt dit kasteel tot The Most Sexy Castle of Scotland benoemd en het ligt inderdaad wel mooi.
Tegen elf uur waren we bij Loch Ness, maar Nessie hebben we helaas niet gezien. Voor mij was Loch Ness gewoon een meer, dus ik had het vrij snel gezien. Ik heb ook geen souvenir gekocht, want wat moet je eigenlijk met een pluchen Nessie? Vervolgens door naar Inverness, de hoofdstad van de Schotse Hooglanden, waar volgens Fergus de lelijkste mensen van Schotland wonen. Ik heb ze niet echt gezien, want in Inverness mochten we de bus niet uit. We zijn doorgereden naar Culloden Moor, waar ooit een beroemde veldslag is geleverd tussen Bonne Prince Charlie en zijn Jacobite leger, en het Britse leger. Het Britse leger heeft binnen anderhalf uur heel Bonne Prince Charlie en zijn mannen uitgemoord.
Na nog een laatste sanitaire stop in Dunkeld, kwamen we om zes uur aan in GlasVegas, zoals Fergus Glasgow steeds noemt. Het was een zeer vol en indrukwekkend weekend. Ik kan er voorlopig weer even tegen!



ilona.douwes@gmail.com

91A Kelvinhaugh Street
Glagow G3 8PE
Verenigd Koninkrijk