Thuis zijn...

Wat maakt dat je je ergens thuis voelt? Dat je je ergens op je gemak voelt? De weg weet? Weet hoe je dingen moet aanpakken? Geen idee, maar ik weet wel dat ik me aardig thuis voel. Het is vreemd om ´s morgens wakker te worden en meteen te weten waar je bent en dat je het normaal vindt om daar wakker te worden en niet ergens anders. Raar eigenlijk, dat je binnen tweeëneenhalve week alles weet te vinden wat je nodig hebt voor je dagelijks leven, alle steegjes kent en eigenlijk aan alles om je heen gewend bent. Het enige waar ik echt niet aan kan wennen (en Very ook niet), is de manier van lopen van de Portugezen: ze lopen heel traag, midden op de stoep, staan opeens stil, zwieren over trottoir, kortweg: je kunt er niet omheen en wanneer je haast hebt (wat je in Portugal eigenlijk sowieso niet moet hebben) is dat heel frustrerend.

Vorige week hebben we ook weer een compleet nieuwe ervaring opgedaan hier in Coimbra: we zijn naar de kapper geweest (er is niet veel aan m´n kapsel veranderd, helaas of gelukkig, ik ben er nog niet uit). In Nederland, kennen we (ik hoop van ganserharte: kenden we) taakgericht verplegen, wat wil zeggen: iedereen krijgt een deeltaak van het totale proces, voert die uit en is daar verantwoordelijk voor. Nu hebben we hier dus taakgericht kappen meegemaakt. We kwamen binnen, werden in een stoel geduwd, zonder dat zij wisten wat wij wilden (wij wisten het ook niet, dus maar een boek gepakt), terwijl er ongeveer zes kapsters om ons heen stonden om te kijken naar wat wij voor een kapsel zouden kiezen. Uiteindelijk maar iets gekozen (we werden wat nerveus) en toen begon het: mevrouw 1 waste onze haren, mevrouw 2 knipte de haren, mevrouw 3 föhnde de haren en juffrouw 4 was stand-by om de föhn aan te nemen van mevrouw 3. Het resultaat was eerlijk gezegd maar zozo. Ik ben nu de hele dag in gevecht met mijn pony, maar het voordeel van haar is, dat het gewoon weer aangroeid.

Mijn ouders zijn nu onderweg naar Coimbra, maar Very´s ouders zijn al gearriveerd. We hebben al een aantal dagen met ze gekampeerd op een camping zo´n 40 km hiervandaan. Met Very´s ouders, Annie en Don, hebben we een aantal uitstapjes gemaakt. Afgelopen vrijdag zijn we naar Fátima geweest, een plaatsje waar Maria ooit verschenen is aan drie kinderen. Het zou wat weg moeten hebben van Lourdes, maar ik vond het weinig sfeervol. Een grote geafsalteerde vlakte met een kerk erbij, een futuristische kapel op de plaats waar Maria verschenen is en veel mensen die bossen met kaarsen aansteken om goed te maken wat ze fout hebben gedaan. Wij hebben het heel bescheiden bij één kaarsje gehouden.
Na Fátima zijn we doorgereden naar Tomar, waar we een klooster (Convento de Cristo) hebben bezocht (Mathijs: daar hebben de Tempeliers ooit gezeten. Bedankt voor je boek!). Het convento was echt heel mooi. Voor een paar euro entree, mocht je vrijwel overal komen. Het was één en al ´kruip door, sluip door´, maar echt super mooi.
Zaterdag zijn Very en ik naar het strand geweest om nog wat bij te kleuren en zondag zijn we naar de ruïnes van Conímbriga geweest, waar Romeinen van de negende eeuw voor Christus tot de zesde eeuw na Christus hebben gewoond. Nederlanders hadden ons afgeraden om er heen te gaan, maar uiteindelijk was het toch heel aardig om te zien.

Langzaam gaat onze vakantie ook voorbij en moeten we net als alle andere medestudenten weer aan de studie beginnen. Donderdag hebben we een kennismaking op de Escola Superior de Enfermagem (hogeschool verpleegkunde). Echt spannend.
Oh, die cursus Portugees aan de universiteit is niets geworden, helaas. We moesten en 250 euro voor betalen. Het was toch leuk geweest als we hadden kunnen zeggen dat de Portugees hadden gestudeerd aan de universiteit van Coimbra....

Liefs,
Ilona

PS Vrijdag 17 september:
Ik voeg even een stukje toe aan mijn website. Ik loop inmiddels met krukken rond. Er is niks ernstigs gebeurd, ik ben alleen dinsdag een beetje vervelend van de trap gevallen hier in het cerntrum van Coimbra. Mijn voet werd helemaal dik en daarom zijn we gisteren toch maar even naar het ziekenhuis geweest (raar om dat nu gezien te hebben voordat de stage begonnen is). Via allerlei vormen van vriendjespolitiek zijn we bij een orthopeed gekomen, die vertelde dat ik dus twee weken met krukken moet lopen. Eigenlijk is het geen doen in deze stad, met al die kinderkopje en trapjes. Om de haverklap verlies ik mijn evenwicht, dus of het echt zinvol is, weet ik niet. Mijn ouders zijn inmddels gearriveerd en ik ga nu een paar dagen met hun mee. Ik zal me eens even lekker laten verwennen, hahah.